Z ewangelicznej szuflady

Ewangelina

Życie z życia

Pozdrowiony bądź,
Lęku mój ujawniony
absurdem istnienia przed
ludzką niewrażliwością
namnożony niezdarnością,
odmienności w stosunku do nich
wstydem

Pozdrowiona bądź,
miłości ma najdroższa
co w pocałunku ujawniona
oraz troską
naznaczona
w mroku rolą światła

Pozdrowiona bądź,
ma oryginalności,
odmienności o wyrazie
nie-lęku przed innością

Pozdrowiona bądź,
świata niezwykłość ta
co przededniowi ścieżki wyznacza
i tajemnice ukrywa przed nami
i chowa na nami

Pozdrowione bądź,
życiu w życiu
co tchnieniem miłości swój
pąk rozwija
Żywot uwiązany do źródła
miłości poznaje
a samą chęcią poznania istnieje
od miłości naukę funkcjonalności
pobiera
a świata krętą ścieżkę ma
przed sobą
co kroczyć przez nią będą
twory biologizmu nowo-powstałego.

Roche

To jest... dziwne. Dziwne, ale na swój sposób piękne.

Ewangelina

Z czym dziwne, a z czym piękne?

Ewangelina

Fałszywe "requiem"

Nie po to wciąż upadam, by w końcu sięgnąć dna
Lecz żeby po drodze złapać czyjaś rękę
wyciągam mą dłoń nie po to, żeby ratować się.
Lecz żeby znaleźć tą, co pomocy pragnie mej.
Nie po to poddaję się tęsknocie, by niszczyła mnie powoli
Lecz żeby im pokazać, że samotność boli.
Nie po to otwieram oczy, by dalej tylko żyć
Lecz żeby wiedzieć, że zacząć musze żyć inaczej.
By sięgnąć po to, co los zrzucił mi na same dno
Odnaleźć to, co wczoraj mi spod nosa wziął
Teraz odkładam karty na stół, nie mam już sił
Pijawki nienawiści wysysają resztki mojej krwi
Po chwili w oczach łzy, z żalem patrzę na mych marzeń kosz
Porzucam cały sen piękny sen i modlitwę mą.

Chcę krzyczeć, lecz nie krzyczę.
Nakrzyczałam się dostatecznie.
Bezgłośnie wołałam o pomocna dłoń
Prosiłam świat, by choć w chwilę tą w rękach stanął mi
Prosiłam, składałam wszystko, co mam w ofierze
Choć me serce nie zawsze było czyste, to myśli zawsze miałam szczere
I teraz to wiem, o Boże, teraz to naprawdę wiem
Świat się będzie walił mój, przez wieczność w niedosycie
I na tym już będzie polegało całe moje życie.

A ja chcę tylko...

A ja chcę tylko...

dotyku ust twych
ukojonych słodyczą
muśnięcia dwóch ciał
i wyczucia czerwieni twych warg.
A ja chcę tylko...

upadłych liści jesienią,
oraz kasztanów niemiaru.
A latem upału,
chcę tylko tyle.

A ja pragnę jedynie
chałstu powietrza świeżego,
jednego promienia słońca.
Chcę tylko.
A chcę tylko, by pozostał
wspomnienia cichy blask
Góra tchnionych uczuciem słów,

wytworzonych przy kawie, jesienią,
kiedy to kasztanów niemiar.
I żeby latem nie było tak gorąco...